Την κανονικότητα και την ροή στη ζωή την υπαγορεύει η αδικία που αενάως ταίζει ο ισχυρός τον αδύναμο. Το εγώ του καθενός  -εάν αφεθεί ελεύθερο- δεν έχει όρια. Ο ρόλος της δικαιοσύνης έγκειται στο να απαγορεύσει ή να περιορίσει την καταπίεση του ενός προς τον άλλο. Αυτή η προστασία του ατόμου –κυρίως μετά τον διαφωτισμό και την γαλλική επανάσταση- παρέχεται μεγαλοστόμως από τα έθνη της Δύσεως μέσω οργανωμένων και διακριτών δικαστηρίων. Ο απώτερος στόχος είναι οικονομικός. Ήτοι, η απρόσκοπτη παραγωγή αγαθών και η σώρευση πλούτου, εφόσον η δικαιοσύνη καθίσταται θεματοφύλαξ των καρπών του μόχθου του πολίτη και της ελευθερίας του να τους απολαμβάνει.

Στη θεωρία πάμε καλά. Κομπορρημονούμε για τις θεσμικές κατακτήσεις της ανεξαρτησίας, του κράτους δικαίου, του νομικού πολιτισμού, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, του ευρωπαικού κεκτημένου. Στη πράξη όμως η δικαιοσύνη εκφεύγει και μετακυλίεται σε εργαλείο επιβολής συμφερόντων. Έχει «προστάτη» της το εκάστοτε πολιτικό προσωπικό, που με τη σειρά του έχει «προστάτες» του τους ολιγάρχες, οι οποίοι  με τη σειρά τους ελέγχονται ή πρόκειται να ελεγχθούν από τους Δικαστές. Έτσι κλείνει ο κύκλος και δεν περισσεύει κορδόνι να τραβήξεις. Απομένει λοιπόν η δικαιοσύνη μια υπόθεση των πτωχών. Να ρυθμίζει και να ανακυκλώνει την μεταξύ τους μιζέρια.

Με την οικονομική κρίση σε άνθηση, έχω αναγνώσει άψογα ντυμένες νομοτεχνικώς αποφάσεις, που σε αντιδικία ανθρώπου της διπλανής πόρτας με επώνυμο ή οικονομικά ισχυρό του απονέμει ή τα σπόρια ή τίποτα με την δικαστική δαπάνη εις βάρος του. Μετά τριάντα σχεδόν έτη μάχιμης δικηγορίας μπορώ να υποψιαστώ βάσιμα τι παίζει πίσω από τις αράδες. Και αισθάνομαι βαθύτατη περιφρόνηση για τον εκδώσαντα τέτοια απόφαση φυσικό δικαστή, που ανακατεύτηκε σε μια τόσο σοβαρή δουλειά μόνο για το μισθό, τη μετάθεση, τη προαγωγή, τη θέση μετά την αποστρατεία… Δεν εννόησε ότι κείται στο διάκενο μεταξύ Θεών και θνητών; Δεν κατάλαβε ότι δικαστής σημαίνει συνείδηση; Δεν αντελήφθη ότι είναι τις πλέον ενός περιστασιακού διαμεσολαβητού; Δεν ανέγνωσε ότι θεωρείται πρότυπο ηθικής και κοινωνικής καταξίωσης; Δεν αισθάνθηκε ότι πρέπει να τιμά ο ίδιος τον εαυτό του και να μην συρρικνούται εθελουσίως;

Ας μην έχουμε αυταπάτες. Εδώ παρεμβαίνει ο Υπουργός Δικαιοσύνης και χαρακτηρίζει μια δικαστική απόφαση ως «δυσάρεστη έκπληξη». Λες και πρέπει να του πέφτει λόγος. Εφαρμοσμένη δικαιοσύνη στη χώρα μας είναι το δια βίου παντρεμένο ζευγαράκι του αρμόδιου Υπουργού και του προέδρου του Αρείου Πάγου. Με παππά τον Πρωθυπουργό και κουμπάρους τις μεγάλες οικογένειες. Που, αντί για ρύζι στην εκκλησιά, πετάνε άσπρη σκόνη…